Cephanemiz Azdı Ve Fazla Mermi Atmaklığımıza Müsaade Edilmiyordu

“Bir gün Müstahkem Mevkiden telakki ettiğimiz emir üzerine herhangi bir gemi menzil dahiline girecek olursa hemen ateş edilmesi lazım geliyordu. Biz de bunun üzerine muhripleri 10-11 bine kadar kovalıyorduk. Nihayet bir gün en son mesafeye kovaladım. Toplarımızın azami menzilini de anlamak istemiştim. Düşman baktı ki muhriplerle tarassut yapamayacak, bu sefer zırhlılar gelmeye başladı. Öyle mağrurane bir gelişleri vardı ki görmeye seza. Hatta Boğazın içine girip sağa sola selam verir gibi Erenköy önlerine doğru yani on beşlik obüs bataryalarının bulunduğu mıntıkaya kadar gelirler, oradan sıkı bir ateş karşısında kalınca, hemen menzil haricine çekilirlerdi. Biz tabii sükût ederdik. Bize verilen vazife yalnız muhriplere karşı idi. Mermilerimiz zırhlılara müessir değildi. Gene Müstahkem Mevki emrine nazaran zırhlıları işgal etmek için onlara da ateş etmekliğimiz lazım geliyordu. Fakat ben düşündüm ki mermilerimiz adi tane yani tahrip mermisi değil, resinden tapalı olan bu mermiler zırhlılara bir tesir yapamaz. Belki boyalarını silerdi. Fakat emir üzerine ateş etmek mecburiyeti karşısında kalınca, bataryam dört topu olduğu halde tek topla ateş ederdim. Zaten cephanemiz azdı ve fazla mermi atmaklığımıza müsaade edilmiyordu. Bataryamız açıkta, görerek atış yaptığımız için bataryanın cephesini temdit ettirmek maksadı ile tek topla ateşi tercih etmiştim ve imkân oldukça isabet olmamasına gayret ediyordum. Düşmanın bizim bataryaya attığı merminin en ufağı 21’lik ve 30,5’luk idi. İsabet yaptığımız takdirde düşman toplarımızın cinsini ve mermilerimizin işe yarar bir şey olmadığını anlayacak ve belki bize cevap vermeye bile tenezzül etmeyecekti. O zaman zırhlıları işgal için yaptığımız ateşin hiç tesiri ve faydası olmayacaktı.”

KAYNAKÇA

• Abidin Daver, “Türklerle Süngü Süngüye”, Cumhuriyet Yazı Dizisi.