Yaralının Derdi

Ey asker yaranı gördün mü apaçık,
Çoğaldı gönlümün kederi yası
O yiğit çehreni dağıtmış, yazık
Bir mel’un düşmanın vahşi bombası

Tahammül etmezken gözlerim bile
Sen nasıl susarsın bu azap ile.

Sen nasıl susarsın diyorum, lakin
Ağzının bir söze var mı mecali?
Çenen, dilin kopmuş, yalnız o derin
Bakışından sezdim düştüğün hali.

Söylesen o kadar duymazdım belki
Hissettim gözlerin bana diyor ki:

“Benim köyüm uzaklarda şirindi.
Bir ormanın gölgesinde serindi.
Ben yetiştim sakat anam sevindi,
Bir gün gelir deyip kansın, söyleyin.

Vurulmadan aslan gibi civanım.
Ocağımda bir tek gürbüz fidanım.
Yaşlı dertli anacığıma bakandım.
Gene gelip bakar sansın, söyleyin

Benim derdim görünenden daha çok,
İçimde var acı, yanık zehir, ok.
Siz söyleyin ağzım dilim yok.
Gönlüm biraz ferahlansın söyleyin.

Ekin olsa harmanı kim sürecek?
Haram olsun milletime bu emek
Beyaz saçlı anam yerse bir değnek.
Jandarmalar hoş davransın, söyleyin
.
Bu toprağı, akan selde boğulup.
Koruyan biz, şenleten biz, kul olup.
Sıramızdan geçinenler koğulup
Hak sahibi ayaklansın, söyleyin,

Her cefaya göğüs veren topraklar.
Yoksulluktan inildeyen bucaklar.
Hıçkırarak sessiz akan ırmaklar
Biraz coşup kan bulansın, söyleyin.

Babam, dedem kaldı Moskof elinde.
Kardeşlerim vuruldu Rumeli’nde,
Çanakkale her köylünün dilinde
Dolaşırken beni ansın, söyleyin.

Bir kız gördüm daha on beş yaşında
Peri gibi bir pınarın tısında
Ağlamıştı bana geçit başında.
Bu halimi duyup yansın, söyleyin.”

   İbrahim Alaeddin GÖVSA